Femina  

Wij wachten wij weten
de pijn, het sjaggerijn, 
de splijtende koppijn 
de krampen tot kotsens toe
onverwacht of eindelijk
maar het komt 

De rode zee, Eva’s vloek, code rood
mijn dagen, mijn dingen, rood licht
rode vloed, lid van het rode kruis, 
onrein, vloeien, het roosje gaat bloeien,
bloedgrot, au bain marie, rode loop
bloody Monday, de japanse vlag, rode draak,  
een bloedlip, dracula’s bruid, shark week, surfing the red tide
Honderd twee en dertig maanden, 
elf jaar van een vrouwenleven 
onze natuur, wij bloeden

Tot het stopt, 
met horten en stoten, 
the fuckeble age en het baren voorbij
slapeloos en zwetend de nacht door
veranderend in een snerpend serpent
ontroostbaar om een dood vogeltje
met droge doos, haar op de bovenlip 
leeggedronken borsten en broze botten tellen wij vrouwen 
onze zegeningen 

Wij wachten niet meer, wij weten
hoe korter de snoei, hoe sterker de groei
gestaald door de jaren, zien wij het verschil, 
huilend van het lachen omdat alles uiteindelijk naar het zuiden zakt
valt het blad van de mond, verdomd
verlost van de vloek die schoonheid brengt
met haar op de borst vieren wij het stijgend testosteron
van maagd en moeder naar onbeschroomd loeder
dit bloed bruist  
ontembaar 
onverwoestbaar 
uitmondend in uiteindelijk 
alleen 
zichzelf

Met de ogen open, de armen onder het hoofd ligt hij naast haar, de vrouw met wie hij zou kunnen samenvallen, haar toebehoren, zij hem vastpakt met de vrijheid waarover zij beschikt, haar ogen gesloten.    

Alles in het bed waarin, vanuit de overkant van de haven, de haven met het koude grijze water, geluid aanwaait, geluid van veel, stemgeluid dat de voile wegtrekt en het kind binnenlaat, het kind zonder evenbeeld, het kind zonder geur, het kind dat naar de rand van de brede ruimte zal rennen.    

Geluid van stemmen. Vraag. Antwoord. Dan opnieuw. Opnieuw vallend hengsel tegen ijzeren emmerrand. Water dat, samengeperst, kreunend door leidingen kruipt. In de emmer klettert.    

Die ochtend ketst, geluid kort tegen de tegelwand echoot. Slaat tegen de betegelde wand van de diepe binnenplaats. Vermengt gewichtloos geluid. Geluid dat is ontsnapt. Altijd zo. Geluid van vallende bezems. Vederlicht geluid.  

Blijf zingen    

Alleen die liefde kunnen wij 
elkaar nu geven 
die uit ons zelf blijft stromen 
diepste bron    

ik luister ademloos naar jou 
en alle vrouwen 
niets anders zou ik willen    

terwijl je zingt soms hard soms zacht    

verdriet en onmacht 
woede en verloren sap    

getuig je steeds van liefde 
als je aangeboren kracht    

mijn hart soms danst soms tuimelt    

jouw lied raakt elke cel 
mijn lijf mijn ziel omarmen jou    

als dauw leeft stilte tussen ons  

Masculo    

Een vrouw bloedt, draagt, baart, zoogt, voedt, zorgt 
en een  man is een man in denken en doen 
en als hij wat zegt gaat hij het ook doen. 
In geval van conflict werpt hij zich in de strijd, 
zie hoe hij aanvalt en moordt hoe hij sterft, hoe hij lijdt. 
Als hij sneuvelt is het vaderland dankbaar, 
want een held zoals hij is eenvoudig vervangbaar.    

Een vrouw bloedt, draagt, baart, zoogt, voedt, zorgt 
en het kind ligt steeds veilig aan 's moeders borst 
wordt gekoesterd, geknuffeld en lest er z'n dorst 
buiten 't gedrag en gedoe van al die kerels 
vormt de vrouw voor het kind steeds de spil van de wereld.    

Een vrouw bloedt, draagt, baart, zoogt, voedt, zorgt 
en de bankdirecteur deed dit jaar weer z'n best 
en heeft uit de crisis toch een bonus geperst 
al is zijn gedrag moreel niet zo gangbaar 
ergens weet hij heel goed; ook hij is vervangbaar  
Als commodore, admiraal, minimaal als kapitein 
denkt de man steeds de heerser der zeeën te zijn 
Vrouw en kinderen eerst als het schip dreigt te zinken 
en zal de zeeman als eerste verdrinken.    

Een vrouw bloedt, draagt, baart, zoogt, voedt, zorgt        
maar het kind ligt steeds veilig aan 's moeders borst 
wordt gekoesterd, geknuffeld en lest er z'n dorst 
buiten 't gedrag en gedoe van al die kerels 
vormt de vrouw voor het kind steeds de spil van de wereld.    

Een vrouw bloedt, draagt, baart, zoogt, voedt, zorgt  
en de man voelt zich heer, maar blijkt steeds de nar 
is de koningin bij, dan blijkt hij de dar, 
al is hij gespierd, knap en lang maar 
hij blijft toch een man; eenvoudig vervangbaar.    

Een vrouw bloedt, draagt, baart, zoogt, voedt, zorgt  
maar heeft een macht groter dan de dood 
brengt nieuw leven met de vrucht uit haar schoot 
Een man ziet alleen zijn eigen belang maar 
is maar een man, steeds eenvoudig vervangbaar.    

Een vrouw bloed, draagt, baart, zoogt, voedt, zorgt 
maar het kind ligt steeds veilig aan 's moeders borst 
wordt gekoesterd, geknuffeld en lest er z'n dorst. 
Buiten 't gedrag en gedoe van al die kerels 
vormt de vrouw voor het kind steeds de spil van de wereld.

De bloedvlek van de maand    

er is ’n bloedvlek in de hoek van de winkelhaak gekropen 
en over ’t witte laken uitgelopen 
vlek, helaas  ons samenzijn is van korte duur we gaan de was in, jij verdwijnt 
mij niet gezien haak, ik blijf, ik blijf hier 
ik wil groots en meeslepend ik wil leven 
dit ben ik, dit kort bestaan dit even 
ik ben van wijn- tot donkerrood, ik ben van warm begin tot in de kouwe dood 
ik kom ik ga van ’t ene bed naar ’t andere 
maagdenbed, huwelijksbed, kraambed    

toch wel vlek, toch wel, jij verdwijnt, met iedere wasbeurt meer zul je vervagen 
zullen je blozende randen verbleken, ík blijf, ík blijf híer 
dit laken is de grond van mijn bestaan 
ach haak, jij dichtgenaaide scheur jij kwam tot leven met ophef 
roering en bombarie, daarna rap in de plooi gelegd werd jou 
door naald en draad elk ándere vorm ontzegd 
mij, mij krijgen ze niet in ’t gareel ík ben niet enkel ík ben veel 
ik ben van wijn- tot donkerrood, ik ben van warm begin tot in de kouwe dood 
ik kom ik ga van ’t ene bed naar ’t andere 
maagdenbed, huwelijksbed, kraambed    

luister opgelapte scheur ’t vloeit, ’t warme vloeit in mij en samen met dit onstuitbaar 
vloeien zal ik in Groot Stromen stromen overgaan 
ook keer ik weerom bij elke nieuwe omloop van de maan 
als druppel uit bloedrode oceaan, dan spring ik op. bij ’t openslaan 
van ‘t maagdelijk laken en breng van schaam en schrik 
’n blos op ronde meisjeskaken en vrolijk horen ze me roepen 
hier ben ik, hier ben ik dan 
ik ben van wijn-tot donkerrood, ik ben van warm begin tot in de kouwe dood 
ik kom ik ga van ’t ene bed naar ’t andere 
maagdenbed, huwelijksbed, kraambed. 

in een huis met zeven vrouwen, zes zussen 
en de moeder was ik de niet-wetende 
het wezen dat in het verhaal geen plek had    

er werd niet gesproken, want iedereen wist, 
had het liever ook gemist maar vond toch trots 
in het zonder klagen dragen, negeerde    

mijn vragende blik, zag mij als de lieve 
onschuld en gunde mij het pijnvrij leven 
dat ik anders was snapte ik niet, wilde    

ik niet weten, dat deuren gesloten bleven, 
ik niet mee mocht spelen, altijd stil moest zijn, 
me zat te vervelen, het maakte mij schuldig     

want altijd weer die woorden, het valt niet uit 
te leggen, je zult het nooit begrijpen, nu 
even niet, laat me los, geef me de ruimte     

soms dacht ik dat ik het begreep, tegen beter 
weten in, maar heb ik het ooit geweten